”என்னடி உன்ர வீட்டுக்காரர் இந்த முறையும் எங்கட ஊருக்கு வரேல்லயா? அந்தளவு வேலையாக்கும்…..மனிசின்ர தங்கச்சியின்ர கலியாணத்துக்குக் கூட வரேலாத அளவுக்கு”
வீணாவுக்கு மாமியின் பேச்சில் தெரிந்த குத்தல் விளங்காமல் இல்லை. இருந்தாலும் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்,
“இல்ல மாமி, அவருக்கு ஒபிஸில லீவு குடுக்க மாட்டாங்கள்……சரியாக் கவலைப் பட்டவர்….இஞ்ச பாருங்க இந்த நெக்லெஸை செலக்ற் பண்ணினதே அவர் தான்…..”
வலிய சிரிப்பை வரவழைத்துக் கொண்டே சொன்னாள். பொய்…பொய்….அதை மறைக்கத் தெரியாமல் கண்ணுக்குள்ள கண்ணீர் வந்து முட்டிக் கொண்டது.
காலையில் முழுகி விட்டு தலை துவட்டும் போது, தன்னை இனங்காணாமல், சரசு மாமி தன் சகாக்களுடன் பேசிக் கொண்டது இன்னும் குத்திக் கொண்டேயிருந்தது.
”உவள் கள்ளி….கதை விடுகிறாள்….அவளுக்கு கல்யாணம் ஆகேல்ல….அவள் சிங்கப்பூரில யாரோ வேற வேற பெடியளோட வேற வேற நேரத்தில கதைச்சுக் கொண்டு போனதை என்ர மகன் எனக்கு சொன்னவன்…..அப்ப அவள் பொட்டு வச்சிருக்கேல்ல….தாலி போடேல்ல….”
”அது சிங்கப்பூர் தானேக்கா….வெளிநாட்டில பொட்டு வைக்காதது, தாலி போடாதது எல்லாம் புதுசில்ல….அவள் அங்க வேலை செய்யுற இடத்தில அவள் பெடியளோடயும் பழகவேண்டித் தானே வரும்” இது ரமணி அன்ரி
”ஆமா…ஆமா….கலியாணம் கட்டாமல் கட்டாக்காலியாக நாலைஞ்சு பேரோட வாழுறதும் புதுசில்ல”
“என்ன கதை அக்கா இது….அவள் சிஸ்டருக்குப் படிக்கப் போறன் எண்டவள்…அதால தானே உங்கட மகனுக்கு கேட்க மாட்டன் எண்டவள்….பிறகு பாத்தா வெளில போன இடத்தில யாரையோ காதலிச்சு கட்டிட்டன் எண்டவள்….அவளைப் போய்….”
”அந்த அடங்காப்பிடாரி பற்றி உனக்கு என்ன தெரியும்? சரி அவட புருசன்ர படத்தை நீ பாத்திருக்கிறியே? எல்லாம் பொய்…நடிப்பு….என்ர மகனைக் கட்டினா அவளின்ர இஸ்டத்துக்கு ஆடேலா எண்ட பயம் தான்….அவள் படிக்குற காலத்திலயே அவளுக்கு நிறையப் பெடியங்கள் தான் ஃபிரண்ஸாம்…எப்ப பாத்தாலும் அவளின்ர போன் றிங் பண்ணிக் கொண்டிருக்குமாம்……செம்மறியை நெடுகலும் கம்பஸ் பாமசிக்க காணலாமாம்….”
”என்ன அக்கா நீங்கள்? கம்பஸ் எண்டா நிறைய பெடியங்கள் தான் இருப்பாங்கள்….பெட்டையள் குறைவு தானே? ஏதேன் தேவையெண்டா அவள் ஆரைக் கேட்குறது? அவளுக்கு வேற ரோசம் அதிகம்….பெட்டையளோட என்ன மனஸ்தாபமோ யார் கண்டது?”
“நீ என்ன அவளுக்காகப் பாடிக் கொண்டிருக்குறாய்? போன வருசம் வந்த போது உனக்கு கனக்க காசு தந்தவளோ….? அதுக்கான நன்றிக்கடனோ இது?”
எண்டு சொல்லி மாமி நிமிரவும் கதிரையில் இருந்து தலையைக் கவிழ்ந்து கொண்டு, தலை துவட்டிக் கொண்டிருந்த வீணா தலை முடியை கையால் உயர்த்தவும் சரியாக இருந்தது…
“யார் வீணாவோ?”
“இல்ல….நான் உஸா” தங்கையும் தானும் கிட்டத்தட்ட ஒரே மாதிரி இருப்பதால் மாமியால் கண்டு பிடிக்கேலாது எண்ட நம்பிக்கை வீணாவுக்கு.
“பார் பிள்ள…இந்தக் கதை காதோடயே இருக்கட்டும்…நீ அவளிட்ட சொல்லாத…மாப்பிளை வீட்டுக்காரர் கேள்விப்பட்டா என்ன ஆகும்? அவளிட்டக் கேட்டா அவள் குத்தப்பாச்சலில கிளம்பிடுவாள்…பிறகு பிரச்சினை உனக்குத் தான்….”
“சரி மாமி…”
’என்ன ஒரு கெட்ட எண்ணம்…என்ன மனிதர்கள்….வாய் கூசாமல் வந்த வார்த்தைகள்…..இவர்கள் எல்லாம் முகத்துக்கு நேர என்ன மாதிரிப் பேசுகிறார்கள்…..’
”நான் சாப்பிடப் போறன் மாமி….”
அவள் போய் விட்டாள்…..அவளுக்கு இன்றைக்குப் பசிக்கவே போவதில்லை….
”ம்ம்….ஒரு மாதிரி அவளிட்டப் போட்டுக் கொடுக்க விடாமப் பண்ணிட்டன்….” வெற்றிக் களிப்பு சரசு மாமியின் முகத்தில் தெரிந்தது….
No comments:
Post a Comment