அப்போது அவள் வாழ்க்கைப் பிடிப்பைத் தொலைத்து விட்டிருந்த காலம். சண்டைகளும் அதைத் தொடர்ந்து சபதங்களுமாய் தொட்டதுக்கெல்லாம் கோபம் வரும் சிடுமூஞ்சி வீணாவை வீட்டில் யாருக்கும் பிடிப்பதில்லை…வீட்டில் இருக்கக்கூடாது என்பதற்காக நன்றாகப் படித்து எங்காவது தூரத்தில் உள்ள பல்கலைக்கழகம் போய்விட வேண்டும் என்பதும் நிறைய சம்பாதித்து தான் பிறந்த கடனைக் கட்டி விட வேண்டும் என்பதும் மட்டுமே அவளது ஒரே மூச்சாக இருந்தது…வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்த அவள் வாழ்க்கைச் சக்கரம் அவன் வந்த பிறகு அச்சாணியைத் தொலைத்துவிட்டிருந்தது என்பது உண்மை தான்.
அவளுக்கு அப்போது காதல் என்றால் என்ன என்றே தெரியாத வயது அல்ல….அவளுக்கு காதல் என்பதையே பிடிப்பதில்லை….அதை ஒரு வேண்டாத பொருளாகவே பார்த்தாள். லட்சியத்திற்கான தடை என்பதே காதலுக்கான அவளின் வரைவிலக்கணமாக இருந்தது.
நண்பியின் அக்காவின் திருமணம். அங்கே அவன் வந்திருந்தான். அங்கு தான் அவள் அவனை முதல்முறை கண்டாள்.
நண்பிகள் சகிதம் வீட்டுக்குள் போனவள், அவளை அறியாமல் நிமிர்ந்து மாடியைப் பார்க்கவும் மாடியில் ஏதோ வேலையாய் இருந்தவன் அதே நேரம் கீழே பார்க்கவும், சீதை பந்து வீழ்ந்தது எனக் கீழே பார்க்க ராமன் அத்தருணம் மேலே பார்த்தது போல் அந்த ரைமிங் அப்பிடிப் பொருத்தமாக இருந்தது.
அவள் ஒரு கணம் பார்வையிழந்ததைப் போல உணர்ந்தாள். தலை சுற்றி மயக்கம் வருவது போன்ற பிரமை. இது வரை அப்பிடி ஒரு உணர்வை அவள் உணர்ந்திருக்கவில்லை. எத்தனையோ அழகான ஆண்கள் அவளைக் கடந்து போயிருக்கிறார்கள். அவர்களையெல்லாம் நின்று பார்க்கக்கூட அவளுக்கு நேரம் இருக்கவில்லை. இப்போது ஒரு சுமாரானவன் முன்பு தோற்றுவிட்டோமோ என்று அவளுக்குத் தோன்றிற்று. இது முன் ஜென்ம பந்தமா என்று அவனை உற்று நோக்கினாள்.
இவையெல்லாம் ஒரு கீறிட்ட துண்டுக் கணத்துள் நடந்து முடிந்து விட்டிருந்தன. ஆனால் அந்தக் கணம் ஒரு யுகமாக அவளுக்குத் தோன்றியது.
அவன் ஏதோ தெரிந்தவர்களைப் பார்த்துப் புன்னகைப்பது போல புன்னகைத்தான்.
’நான் உற்றுப் பார்ப்பது தெரிந்து விட்டதோ….’ சட்டென்று அவள் விழித்துக் கொண்டாள். மனச்சாட்சி அவளைக் குற்றவாளிக்கூண்டில் நிறுத்திக் குடையத் தொடங்கியது.
’முட்டாள் மனமே! கேவலம்…உன் லட்சியத்தை விட்டு ஒரு ஆணின் பின் அலைகிறாயே’
‘நான் அலையவில்லை….சும்மா பார்த்தேன்…..’ தான் இது வரைக் கட்டிக்காத்து இப்போது இற்றுப் போன கர்வத்தை மனம் காப்பாற்ற முயன்றது…
‘நீ பொய் சொல்வது புதிதல்ல…… இந்த வயசு இரண்டும் கெட்டான் வயசு….இதில் வருவது காதல் அல்ல….இது வெறும் பருவக் கவர்ச்சியே! காதல் என்றால் என்ன? ஒருவருடன் பேசிப் பழகி ஒருவரையொருவர் அறிந்து கொண்டு நன்றாகப் புரிந்துகொண்டு அதன் பின்னர் வர வேண்டும்…உன்னை மாதிரி சும்மா ஒருவன் சுமாராக இருந்தவுடன் அவன் பின்னால் ஓடிப் போவது காதல் அல்ல..’
‘நான் எல்லாருக்குப் பின்னாலும் அலையவில்லை….இவன் பின்னால் மட்டும் தான்….அது தப்பா?’ இப்போது கொஞ்சம் இறங்கி உண்மையை ஒத்துக் கொண்டது மனம்.
‘ஆஹா ஆஹா….இது பருவக்கவர்ச்சியே தான்…..நீ வேணும் எண்டால் பார் இந்தத் திருமணம் முடிந்து ஒரு கிழமைக்குள் நீ அவனை மறந்து விடுவாய்…..ஆதலால் மனதை அலைய விடாதே! உன் லட்சியத்தை மறந்து விடாதே!’
’இல்லை…இனிமேல் அவன் தவிர்ந்த வேறு எந்த ஆணுடனும் எனக்கு வாழ்வில்லை….’
‘சரி….உன் வழிக்கே வருவோம்….இவ்வளவு பேசுகிறாயே…. இன்றில் இருந்து ஒரு வருடத்துக்குள் நீ அவனை மறந்து விட்டால் நீ என் சொல்லைக் கேட்க வேண்டும்…..இல்லை என்றால் நீ சொல்வது போல இது காதல் தான் என்று நான் ஒத்துக் கொள்வேன்!’
அவள் மனதுக்குள் ஒரு பெரிய போராட்டமே நடந்து முடிந்திருந்தது……அதுவும் ஒரு ஒப்பந்தத்துடன்…..
No comments:
Post a Comment