“என் காதல் சொல்ல நேரமில்லை….” அது அவனுடைய மனக்குரலாகக் கூட இருக்கலாமே….அவள் ஏங்கித் தவித்தாள்.
க.பொ.த(உ/த) பரீட்சை… அவள் மிகவும் கெட்டிக்காரிதான்… அவன் நினைவுகளால் படிப்பைத் தொலைத்து விடக்கூடாது என்று பயமாக இருந்தது….ஏதேதோ சாட்டுக்கள் சொல்லி அவனை மறந்து விட முனைந்தாள். ஒவ்வொரு முறையும் மறக்க நினைக்கும் போது, அதிகமாக அவனை நினைக்க வேண்டியிருந்தது.
ஒருமுறை மனம் தாளாமல் அவள் குமுறிக் குமுறி அழுதுவிட்டாள். இன்று மட்டும் அவனைக் காணாதுவிட்டால் அவனை அடியோடு மறந்து விடுவது என்று சபதம் வேறு எடுத்துக் கொண்டாள். எங்கோ இருக்கும் அவன் கண்டிப்பாக வரப் போவதில்லை…ஆகவே தான் அவனை மறப்பதற்கு அது தூண்டுகோலாக இருக்கக் கூடும் என்பதே அவள் எண்ணமாக இருந்தது.
அன்று பகல் பன்னிரண்டு அரை மணிக்கு அவளுக்கு இரசாயனவியல் விசேட வகுப்பு இருந்தது. கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு அவள் கிளம்பிவிட்டாள்…கண்டி வீதிக்கு துவிச்சக்கரவண்டி ஏறியது..அவள் பாடசாலையை அண்மித்திருந்தாள். அவள் எதிர்பாரா வண்ணம் ஒரு காட்சி….
தூரத்தில் ஒரு ஹயஸ் வான் யாழ்ப்பாணம் நோக்கி விரைவாக வந்து கொண்டிருந்தது..அதற்குள் இருப்பது அவன்….அவனே தான்… அவளால் தூரத்திலே இனங்காணக்கூடிய முகம்…அவன் கையை அசைத்துப் புன்னகைத்தான்… அப்போதுகூட அவளுக்கு சிரிக்கத் தோன்றவில்லை… பிரமை பிடித்தவள் போல் போய்க் கொண்டிருந்தாள்…. அவனது வண்டி போய் விட்ட பிறகு அவளைத் தவிர வீதி வெறித்துப் போயிருந்தது….
யாருமேயில்லாது இருந்த விதி என்னும் அவள் வீதியில் திடீரென்று வந்து பாய் காட்டி பறந்துபோய் அவளைத் தனியாய் ஆக்கிவிட்ட சம்பவத்தை அது குறித்ததோ யாரறிவார்…..
ஆனால் அவளால் இனி அவனை மறக்க முடியாது என்பதே பெரிய பிரச்சினையாக இருந்தது…
பரீட்சை முடிந்திருந்தது…. பல்கலைக்கழக அனுமதி தனக்குக் கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையே அவளுக்கு போய்விட்டிருந்தது….
கல்லூரியில் அவள் கெட்டிக்காரிதான்…ஆனால்…ஆனால்…
அவள் இரண்டாவது தடவை படிப்பதற்காக வகுப்புக்கிற்கு சென்றாள்… ஆசிரியரே அதிர்ந்து போய்ப் பார்த்தார்…’இவளுக்கு என்ன தான் ஆகி விட்டது’
எல்லோருமே ஏசினார்கள்…. வகுப்பும் கைவிடப்பட்டது…. பரீட்சை முடிவுகள் வெளியாயின…
அவள் அரும்பொட்டில் பல்கலைக் கழகத்திற்குத் தெரிவாகியிருந்தாள். மற்றவர்களைப் பொறுத்தவரை அவர்கள் இதை எதிர்பார்த்தார்கள்…அவளுக்கு அது உலக அதிசயமாக இருந்தது…. கடைசி நேரத்தில் படிக்காமல் – படித்தது எல்லாம் மறந்து போயிருந்தவளுக்கு இது அதிசயமில்லாமல் வேறு என்ன? அவள் மட்டும் அவனைக் காணாது விட்டிருந்தால் அவளது இலங்கை நிலை இன்னும் முன்னணியில் வந்திருக்கக் கூடும்…
தாயுடன் கோயிலுக்குப் போயிருந்தாள்…..’இனியாவது அவனை மறந்து விட வேண்டும்… அவன் எனக்குக் கிடைக்க மாட்டான்…எங்கோ இருக்கும் அவனை எங்கு போய்த் தேடுவது….கண்டுபிடித்தாலும் எப்படி என்னை அறிமுகம் செய்வது… அவனுக்கு என்னை ஞாபகம் இருக்குமா என்ன…. அவன் ஆயிரம் பெண்களைக் கடந்திருப்பான்…. சில சமயம் அவன் வேறு யாரையாவது காதலிக்கலாம்… ஏன் அவனுக்குத் திருமணம் கூட ஆகியிருக்கலாம்… அதைப் பற்றிக் கூட எனக்குக் கவலை இல்லை…. ஆனால் அவன் நினைப்பால் என் லட்சியம் கெட்டுக் கொண்டு இருக்கிறதே…… அவனை மறந்து போவது தான் நல்லது….. கடவுளே அவனை மறந்து போவதற்கான மனப்பக்குவத்தைக் கொடு…’
முருகனுக்கு முன்னால் நின்று மனதுக்குள் மன்றாடிக் கொண்டிருந்தாள்…
முருகனின் தலையில் ஒரு ரோஜா மலர்… சட்டென்று ஏதோ ஒன்று பொறிதட்டியது…
’இந்தப் பூ எனக்குக் கிடைத்தால் அவன் அன்பை நான் பெறுவேன் என்று அர்த்தம்…இல்லை என்றால் நான் அவனை மறந்துவிட வேண்டும்…..’
மனதுக்குள் ஒரு நப்பாசை…. இப்போது பூசை நேரம் இல்லை… அந்தப் பூ என் கையில் வருவதற்கு வாய்ப்பே இல்லை…..
அவள் நினைத்து ஐந்து நிமிடம் கூட ஆகியிருக்காது….. அவள் கையில் ஒரு பூவினைத் திணித்தாள் தாய்…
”இந்தப்பூ எங்கால?”
“முருகனுக்கு வைச்சிருந்தது…. அபிசேகம் செய்யப் போயினமாம்… அதான் எறிய எண்டு ஐயர் எடுத்தவர்…. நான் தான் கேட்டு வாங்கினான்…..”
அவளுக்கு வாயடைத்துப் போய் விட்டது…. என்ன தான் செய்ய முடியும்….
No comments:
Post a Comment