Saturday, March 30, 2013

உனக்காகத்தானே உயிர் வாழ்கிறேன்...அங்கம் 6


அவள் வேலைகளில் மூழ்கியிருந்தாள்…..யன்னலருகே அசைவு…..யாரோ தன்னைப் பார்ப்பது போன்ற உணர்வு……

கோலம் போடுவதற்காகக் குனிந்துகொண்டிருந்த தலையை நிமிர்ந்துபார்த்த போது, அவன் தான் அவளை உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்….

அவள் தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டாள்….அவனைக் காணாதது போல இருந்து விட்டு அவனை தன்னைப் பார்ப்பதற்கு அனுமதிப்பதா - இல்லை -முறைத்துப் பார்த்து அவனை விரட்டுவதா என்று தீர்மானிக்கமுடியாமல் தவித்தாள்…… இதற்கு முன்னர் கூட பல சந்தர்ப்பங்களில் சுமாரான தன்னையே பார்த்து ஜொள்ளுவிடும் ஆண்களை முறைத்துப் பார்த்துத் துரத்தி விட்டிருக்கிறாள்…இருந்தாலும் அவன் தன்னைப் பார்ப்பதையே அவள் உள்ளூர விரும்பினாள். வாழ்க்கையில் ஒரு ஆண் தன்னைப் பார்க்க வேண்டி அவள் ஆசைப்பட்டது அதுவே முதல்முறையாக இருந்தது……

’அவன் வேறு ஏதோ வேலைக்காக வந்திருக்கிறான்…நீ சும்மா அலையாதே…’ மனதுக்கு ஆணையிட்டு விட்டு லேசாக முறைத்தாள்…அவன் போய் விட்டான்…’இதற்கு நீ பார்க்காமலே விட்டிருக்கலாம்’ தன்னைத் தானே நொந்துகொண்டாள்…அவன் மீண்டும் வரமாட்டானா என்று யன்னலை அடிக்கடிப் பார்த்துக் கொண்டாள்.

“என்ன பிள்ளை களைச்சுப் போனியே? பூவின்ர ஒரு இதழுக்கே களைச்சுப் போனா என்ன நிலமை? விடு நானே போடுறன்…”

அவளுக்கும் அதுவே சரியெனப் பட்டது….’எதுக்கு அங்க பாத்துப் பாத்துக் கோலத்தை அசிங்கமாப் போடணும்…’

இப்போது பலகாரம் பொதி செய்யும் இடத்தில் அவள் நின்றிருந்தாள்…அதையாவது உருப்படியாக செய்ய வேண்டும் என்பது அவள் எண்ணம்…..நண்பிகளுடன் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டு வேலையில் மும்முரமாக இருந்தாள்…

”அடி…எங்கட இங்கிலீஸ் இருக்குதானே…அவக்கு கல்யாணம் முடிஞ்சுட்டாம்…ஹஸ்பண்ட் தோட்டமாம்….”

”ஐயோ அப்ப அவர் பாவம்டி… எங்க மிஸ் இங்கிலீஸில பேசியே கொன்னிடப் போறா” என்று சொல்லிக்கொண்டே ஆசிரியை அடிக்கடி கூறும் அட்வைஸினை ஒப்புவித்தாள் வீணா.

கொல்லென்ற சிரிப்பு….இது பெண்களின் சிரிப்பல்ல!

திரும்பினால் மிக அருகில் அவன் நின்று கொண்டிருந்தான்…சிரித்தது அவன் தான்…
அவளுக்கு ஒருமாதிரி இருந்தது….அவன் தன் பரிவாரத்துடன் வந்திருந்தான்…அவன் நண்பர்கள் அவன் பெயரைக் கூறி அழைத்துக் கேலி செய்தார்கள்.

“டேய்…பாலா…”

‘பாலா அதுதான் அவன் பெயரா?’

சற்றுநேரத்திற்கெல்லாம் அவள் ஆசிரியையின் அட்வைசினைப் பீட்டர் விட்டுக் கொண்டிருந்தது ஞாபகம் வந்தது.

‘அதில் எத்தனை க்றமர் மிஸ்டேக்கோ?’ என்று சற்று அசவுகரியமாய் உணர்ந்தாள். ‘எத்தனை முறை வகுப்பில் பிழையான உச்சரிப்புக்காக குட்டு வாங்கியிருக்கிறாய்? வகுப்பே உன்னைப் பார்த்து சிரித்திருக்கிறது….இப்போது மட்டும் என்ன பெருசா சீன் போடுறாய்’ என மனசாட்சி கேலி செய்தது

’இந்த நேரம் பார்த்து எல்லா எருமைகளும் எங்குபோய்த் துலைந்தார்கள்?’

ஆனாலும் மனம் இறக்கை கட்டி பறந்து கொண்டிருந்தது…’அவனும் என்னை விரும்புகிறான்’

‘மூடப் பெண்ணே….இதுதான் அண்மைக்கவர்ச்சி…அடிக்கடிப் பார்ப்பதால் வருவது….அவன் வந்தது பலகாரம் ஆட்டயப் போடுவதற்கு…..’

இப்போது அவள் அவனைத் தேடினாள்..அவன் போய்விட்டிருந்தான்…ஒருவேளை இது கனவாக இருக்குமோ? அவள் ஒன்றிற்கு மூன்று முறை கையைக்கிள்ளிப் பரீட்சித்துப் பார்த்துக் கொண்டாள்.

’கிறுக்கி…இப்போதாவது அவனை மறந்து விடு…அவன் உன்னைக் காதலிக்கவில்லை…. சைட் அடித்திருக்கலாம்…நீ பட்டிக்காடு…அசடு…உனக்கு சைட்டுக்கும் காதலுக்கும் வித்தியாசம் தெரியவில்லை…அவன் பட்டணத்துக்காரன்…அவர்களுக்கு சைட் என்பது பொழுதுபோக்கு….அவன் உன்னை உடனேயே மறந்து போய்விடுவான்….’ மனசாட்சி ஆணையிட்டது…

‘அவன் என்னை மறந்தால் என்ன – மறக்காவிட்டால் என்ன- அவன் என்னை விரும்புகிறான் என்பதற்காகவா நான் அவனை விரும்பினேன்? இல்லையே…பின்னர் அவன் என்னை விரும்பவில்லை என்பதற்காக மட்டும் நான் ஏன் அவனை மறக்க வேண்டும்?’

இப்போது மனச்சாட்சியின் நிலமை கேள்விக்குறியாகி விட்டது…அது என்ன செய்யும் பரிதாபம்…காதல் பைத்தியம் முத்திப் போன கேஸுகளுடன் டீல் பண்ணுவது கஸ்டம் என்று அதற்கு விளங்கிவிட்டது… கூடவே ஒரு பயமும் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது…

’இவள் பாட்டுக்கு இப்பிடிப் பைத்தியம் பிடித்து அலைவது பத்தாது என்று தன் நேசத்தை இவளே வெளிப்படுத்தவும் துணிந்துவிட்டால் என்ன செய்வது? இவ்வளவு காலமும் நான் வாழ்ந்திருந்த மரியாதையான வாழ்க்கை என்ன ஆகும்? அதுவும் அவன் இவளைக் கேவலமாக நினைக்க மாட்டானா? இவளைப் பார்த்து இப்பிடி எத்தனை பேருக்குப் பின்னால் அலைந்தாளோ என்று கூட சந்தேகப்படுவானே….. காதல்கொண்ட தமிழ்ப்பெண்ணுக்கு தன் காதலை வெளிப்படுத்த உரிமை இல்லையே….இந்த அவமானம் அவளுக்கு மட்டுமா? எனக்கும் தானே’

இப்போது மனச்சாட்சி ஒரு முடிவுக்கு வந்தது…

’நீ அவனை இந்தத் திருமணத்திற்குப் பின்னர் மறந்து விடுவாய் என்றே நான் நம்புறன்….அப்பிடி மறக்காமல் அவனைத் தேடுவதைப் பற்றியோ – நினைப்பதைப் பற்றியோ எனக்கு ஆட்சேபணை இல்லை…. நீ சத்தியத்தை மீறமாட்டாய் என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்….ஆகவே எனக்கு ஒரு சத்தியம் செய்து கொடு…எந்த சந்தர்ப்பத்திலும் உன் காதலை நீயாக முதலில் வெளிப்படுத்தக் கூடாது….’

’அதற்கென்ன…நீ சொன்னாலும் சொல்லாவிட்டாலும் நான் அவ்வாறு செய்ய மாட்டேன்…நான் ஒரு தமிழ்ப்பெண் என்பதை மறந்து இவ்வாறு நீ சொல்வது சரியில்லை…’

இப்போது மனச்சாட்சியின் பாரம் இறங்கிவிட்டிருந்தது…மனதின் பாரம் கூடிவிட்டிருந்தது…காரணம் அது புதிதாக நினைக்கத் தொடங்கியிருந்த அவன் தான் என்று சொல்லவும் வேண்டுமோ?

திருமணம் முடிந்து அவர்கள் புறப்படும் நேரம்… அவன் வழியனுப்ப வேண்டும் என்று அவள் எதிர்பார்த்தாள்….அவன் வரவில்லை… 

‘ஏதாவது வேலையாக இருக்கலாம்… சில நேரம் அவன் முதலே கிளம்பியிருப்பானோ யார் கண்டது….’

அவள் வீட்டை அடைந்திருந்தாள்….இருந்தாலும் மனம் அவனைச் சுற்றியே வட்டமிடத் தொடங்கியது….

No comments:

Post a Comment