சும்மா சொல்லக் கூடாது. எங்கட சீனியர்ஸ் ஒவ்வொருத்தரும் ஒவ்வொரு மாதிரி வதை. யாரும் யாருக்கும் சளைத்தவர்கள் அல்லர். ஒரு நாள் ஒருத்தர் போன் பண்ணினார். அப்பப்பான்ர பேர், அவற்றை அப்பான்ர பேர் எல்லாம் கேட்கத் தொடங்கிட்டார்.(இதெல்லாம் அவருக்கே தெரியுமோ தெரியாது. இதெல்லாம் கேட்டு என்ன என்ர வம்சாவளியே எழுதப் போறார்.) இவ்விடத்தில நான் ஒண்ட சொல்லோணும் பாருங்கோ. அது என்னெண்டால், நாங்கள் எங்கட அப்பரின்ர வழி சொந்தக்காரரோட கதை பேச்சுக் குறைவு. அவயள எங்களுக்குப் பெரிசாத் தெரியாது. ஆனாலும், அப்பரின்ர டயரில கடைசி மட்டையில வேற வேலையில்லாமல் ஒவ்வொரு வருசமும் உந்தக் கொடுமை பிடிச்ச விசயங்களை எழுதி வைச்சிருப்பர் எண்டு எனக்கு நல்லாத் தெரியும். கட்டுக் கட்டாக் கிடந்த டயரிக் கும்பலுக்குள்ள இருந்து குத்துமதிப்பா ஒண்டை வெடுக்கெண்டு இழுத்து எடுத்து சொல்லிட்டன். அதோட விடலாம் தானே! அதுக்கு முதலாவது தலைமுறையையும் கேட்கினம். உந்தப் பூராயம் எல்லாம் உவைக்கு என்னத்துக்கு?(பிழையா சொன்னாலும் தெரியாது தான்.)
பிறகு பார்த்தால் அப்பப்பான்ர அப்பா பெயர், அப்பப்பா பெயர், அப்பா பெயர், என்ர பெயர் எல்லாத்தையும் சேர்த்து சொல்லட்டாம். (ஆமா இவையள் ஜாவா புரோகிராம் எழுதினம். ஒரு மெதடை பாவிக்கிறதுக்கு பக்கேஜ் நேம், கிளாஸ் நேம் எல்லாம் சொல்லணும்.) சொன்னதும் ஒன்ஸ் மோராம். அப்பப் பாருங்களன். எனக்கு மூச்சு வாங்கத் தொடங்கிட்டு. அந்தக் கறுமத்தில அட்வைஸ் பண்ணுறாங்க. என்ன தெரியுமே?
“அவையின்ர பெயர் எல்லாம் சொல்லவே இவ்வளவு கஸ்டப் படுறியே. அவை எவ்வளவு கஸ்டப்பட்டு அவயின்ர பிள்ளையை வளர்த்திருப்பினம்.”
யார் ராசன் இல்லையெண்டது. அதுக்காக அவயளே ஃபீல் பண்ணியிருக்க மாட்டினம். உங்களுக்கு ஏனப்பா வலிக்குது?
பிறகு தான் தெரிஞ்சுது. கிட்டடியில வந்த ஒரு படத்தில அப்பிடிக் கேட்டுக் கலாய்க்கிற(வதைக்கிற) மாதிரி ஒரு சீன் இருக்கெண்டு. அடக் கறுமம் பிடிச்சவங்களே! இதுக்குக் கூட கொப்பியடிப்பீங்களா?
பிறகு பார்த்தா என்ர வாழ்க்கை வரலாறை எழுதட்டுமாம். (இவ்வளவு டீடெயிலா விபரம் கேட்டீங்களே அண்ணா…நீங்களே எழுதியிருக்கலாமே!)
என்ன தலையெழுத்து இது… நான் எழுதேல்ல. என்னத்த எழுதுறது. அதுக்கு பொயின்ஸாக் கேள்வி கேட்பாராம். அந்தக் கேள்விக்கான விடையை எழுதினா வரலாறு வந்திடுமாம்.
நானும் சரி எண்டன்.
”எங்க பிறந்தனீ?”
“ஹொஸ்பிட்டல்ல”
இந்த மாதிரி பதில் சொன்னா யாருக்குத் தான் கடுப்பாகாது.
”எந்த எந்த ஸ்கூலில் படிச்சனீ?”
உண்மையா உந்தக் கணக்கு இப்பவும் எனக்கு சரியாத் தெரியாது. இடப் பெயர்வு, அப்பான்ர இடமாற்றம் எண்டு பெயர் தெரியாத ரெண்டு பள்ளிக் கூடங்களில ரெவ்விரண்டு நாள் படிச்சதாய் ஞாபகம். நாலாம் வகுப்புப் படிக்கும் போது ரெண்டாம் தவணை பங்கருக்குள்ளயே முடிஞ்சுது. இதுக்கெல்லாம் நான் எங்க போறது. குத்துமதிப்பா கொஞ்சம் அடிச்சன்.
விட்டிட்டாங்கள்.
“சரி சரி வை”
அப்பாடா. நான் தப்பிச்சன் எண்டு நினைச்சன். சும்மா இருக்கப்படாமல் தாங்கோட் எண்டு வாய்விட்டே சொல்லிட்டன்.
அவருக்குப் பாம்புக் காது. கேட்டிட்டுது.
மறுபடியும் எடுத்தார்.
“என்ன சொன்னனீ கடைசியாய்?”
முதல்ல ஒண்டும் சொல்லேல்ல எண்டு முரண்டு பிடிச்சாலும் பிறகு சொன்னது தான்.
“தாங் கோட் எண்டு சொன்னன் அண்ணா”
”அப்பிடியெண்டா என்ன?”
“தெரியாது அண்ணா”
“தெரியாதோ? தமிழில கதைக்கோணும் எண்டு தெரியாதே! நீ இப்ப என்ன செய்யுறாய் எண்டால் ஒரு ஏஃபோ சைஸ் பேப்பரில லெஃப்ரில இருந்து 2.5சென்ரிமீற்றர், மற்றதுகளில இருந்து 1 சென்ரிமீற்றரும் விட்டு மாஜின் போட்டு அதை ரெண்டாப் பிரிச்சு ஒரு பக்கம் தாங் கோட், மற்றப் பக்கம் அதுக்கு தமிழ் மீனிங் எழுது. எத்தனை தரம் எழுதுவாய்?”
தங்கச்சி கேட்டுக் கொண்டிருந்த போனைப் பறிச்செடுத்து
“எத்தனை தரம் அண்ணா” எண்டு கேட்டன்.
உண்மையா அண்டைக்கே மறந்து போட்டுது அந்தக் கணக்கு. சொன்னவைக்குத் தெரியும் எண்டு நினைக்கிறன். ஏனெண்டால் ஒவ்வொரு நாளும் மறக்காம எடுத்துக் கேட்பினம். எழுதிட்டியோ எண்டு.
சரி அதோட முடிஞ்சுது எண்டு பார்த்தா, அடுத்த நாள் எங்கட பட்சில ஒருத்தனைக் கொன்ஃபெரன்ஸில போட்டு என்னை இன்ரவியூ பண்ணட்டாம்.
அவன் பாவி மொக்க மொக்கக் கேள்வியளாவே கேட்கிறான்.
“உனக்குப் பிடிச்ச கலர் என்ன?”
“பச்சை”
“ஏன் பச்சை பிடிக்கும்?” இது எங்கட பாசத்துக்குரிய அண்ணா.
(ஆமா இது ரொம்ப முக்கியம்)
”தாவரங்கள் எல்லாம் பச்சை தானே. பச்சை கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியான கலர்” எண்டு தொடங்கி அண்ணாவை நான் வதைக்கத் தொடங்கினன். (இதெல்லாம் எங்களுக்கு பிறப்போட வந்தது)
”நீ ஆடு மாடு தானே. அது தான். இலை குழையின்ர கலர் பிடிக்குது” எண்டார் அண்ணா.
என்னைக் கலாய்ச்சிட்டாராமா….ஐயோ ஐயோ….
இதுக்குள்ள ஒண்ட சொல்ல மறந்து போனன்.
முதல் நாள் கதைச்ச ஒரு அண்ணாவின்ர கட்டளைக்கிணங்க எனக்குத் தெரிஞ்ச சீனியர்ஸின்ர பேருகளை ஃபேஸ்புக்கில சேச் பண்ணி ரிக்குவஸ்ற் போட்டிருந்தன். அதுக்குள்ள அவரும் இருந்திருக்கிறான். வேற யாரு? இப்ப நம்மள வதைச்சிட்டு இருந்தாரே ஒரு ஹீரோ (ஐ வாளி)
நான் ஃபேஸ்புக்கில ஜீன்ஸ் போட்ட ஒரு போட்டோதான் போட்டிருந்தனான். கூலிங் கிளாஸ் போட்டு இருந்ததால அது நான் எண்டு கண்டுபிடிக்கேலா எண்ட ஒரு நம்பிக்கை தான்.
ஆனாப் பாருங்கோ.. பூதக்கண்ணாடி வைச்சுப் பாத்தோ என்னவோ அந்தக் கழுகுக்கண்ணன் கண்டுபிடிச்சிட்டான்.
அடுத்த கேள்வி
“உனக்குப் பிடிச்ச உடுப்பு என்ன?”
”பாவாடையும் சட்டையும்”
“ஜீன்ஸ் பிடிக்காதோ”
சுத்தம். விளங்கிடும்
”உனக்குப் பிடிச்ச கடவுள் யார்?”
ஸ்றீ ராமா இதெல்லாம் இவருக்கு என்னத்துக்கு?
”பராசக்தி”
“ஏன் பிடிக்கும்”
எனக்கு வந்த விசருக்கு அவர் மட்டும் பக்கத்தில நிண்டிருந்தால்…………..
”பராசக்தி உலகத்திற்கு தாய் மாதிரி…. தாயை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும் தானே!”
“அப்ப உனக்கு அப்பாவைப் பிடிக்காதோ…..சிவபெருமானைப் பிடிக்காதோ?”
“அப்பிடி எண்டு இல்லை…அம்மாவைத் தான் அதிகம் பிடிக்கும்…………”
வதைப் படலம் முடியவில்லை.
“டேய் உனக்கு எதும் வேலையிருக்கே?”
அண்ணா எங்கட பட்ச்மேற்றைக் கேட்டார்.
அந்த செம்மறி ஓம் எண்டு சொல்லுவம் எண்டு இல்லை ஆ ஊ எண்டு யோசிக்குது. அவரைக் கேள்வி கேட்டிருந்தால் தெரிஞ்சிருக்கும்.
என்னால பொறுக்க ஏலாமல் நான் சொன்னன்.
“ஓம் எண்டு சொல்லும் ஓம் எண்டு சொல்லும்.”
அதுக்குப் பிறகு அவன் ஓம் எண்டு சொல்ல அண்ணா ஓமாமே?
அவர் சொன்னார்.
“அவள் சொன்னதைக் கேட்டு நீ ஓ எண்டதால நீ போகேலா. கேள்வியைத் தொடர்ந்து கேள்” எண்டு.
பூனைக்கு விளையாட்டு…சுண்டெலிக்கு சீவன் போகுது.
வதை வதை எண்டு வதைச்சிட்டு விட்டாங்கள்.
தேவாரம் பாடு, கிளி மாதிரிக் கத்து, காகம் மாதிரிக் கத்து, பாட்டுப் பாடு என எக்கச்சக்கக் கட்டளைகள். நேஸரி விளையாட்டுகளுக்கு பபிள்கம் வாங்கித் தருவதாகக் கூறி நான் தங்கச்சியை உதவிக்கு அழைத்தேன். (ஏனெண்டால் நான் நேஸரிக்குப் போகேல்ல பாருங்கோ.)
அடுத்த நாள் எடுத்து.
“நான் சொன்ன வேலை செய்திட்டியா?”
“என்ன வேலை அண்ணா?”
“தாங் கோட் எழுதிட்டியா?”
வந்து பாக்கவோ போறார். நான் ஓம் எண்டன். எப்பிடி செக் பண்ணுவினம் போனுக்கால எண்ட தைரியத்தில. ஆனா பாருங்கோ அண்ணாவுக்கு குறிப்பில புதன் உச்சம் போல. கேட்டாரே ஒரு கேள்வி.
“என்னென்ன மாஜின் அளவுகளை சொல்லு.”
மாறிச்சாறி சொல்லாமல் சரண்டர் ஆகியிருக்கலாம் பொய் தான் சொன்னான் எண்டு. நான் ஆகலை. மாட்டிக்கிட்டன். காது தப்பியது தம்பிரான் புண்ணியம்.
”வாழ்க்கை வரலாறு எழுதிட்டியோ”
“ஓம் அண்ணா”
“எங்க வாசி”
இதை நான் எதிர்பார்க்கல. ஆயிரம் சொல்லில எழுதச் சொன்னதை வாசிக்க சொல்லமாட்டினம் எண்ட நம்பிக்கையில நான் ரீல் விடுரன். அவர் என்னடாவெண்டால் வாசிக்கட்டுமாம். எழுதினாத்தானே?
”எங்கயோ வச்சிட்டன் அண்ணா”
குதப்பி சொதப்பி பொய் சொல்லிட்டன். நல்லவர் அதோட விட்டிட்டார்.
அப்புறம் பார்த்தா ஒரு இங்கிலீஸ் எஸ்ஸே எழுதித் தரட்டுமாம். இங்கிலீஸ் எக்ஸாமிற்கு எஸ்ஸே எழுதத் தந்த பேப்பரில செம்பருத்தம்பூ கீறி விளையாடின எனக்கு இங்கிலீஸ் எஸ் வந்தது எப்பிடி எண்ட குழப்பத்தில இருந்து இன்னமும் நான் மீளலை. இதுக்குள்ள எஸ்ஸேக்கு நான் எங்க போறது?
தலைப்பை அவையே விளக்கிச்சினம். அது என்னண்டால் ரெயில்வே போடினம் தானே! அது புது இடத்தில போடுறது நல்லமோ அல்லாட்டி பழைய பாதையிலயே போடுறது நல்லமோ எண்டு தான். அவர் எக்ஸாமிற்குப் படிக்கிறாராம். அஸைன்மென்ராம். கட்டாயம் எழுதட்டாம்.
நான் எழுதலாம். ஆனா என்ர இங்கிலீஸ்???????????????? ஏன் மற்றவன்ர மாக்ஸில நான் விளையாடுவான்?
அப்பத்தான் கடவுள் கருணை காட்டினார். எங்கட ஊரில கைலைநாதன் சேரிட்ட நான் இங்கிலீஸ் படிக்கப் போனனான். அந்த ஆளும் அண்டைக்கு எண்டு பாத்து இந்தத் தண்டவாளக் கதையை எடுத்தார். எனக்கு அவ்விடத்தில என்ர வண்டவாளப் புத்தி வேலை செய்ஞ்சிச்சு. எப்பிடியோ சேரிட்டக் கதைச்சு எஸ்ஸே ரெடி பண்ணிட்டன். சேருக்கு நல்ல மனசு. என்ன ஏது எண்டு அரியண்டப் படுத்தாமல் எழுதித் தந்திட்டார். சேர் நல்லாயிருக்கணும்.
அதை டைப் பண்ணி அண்ணாவின்ர மெயிலுக்கு அனுப்பி வைச்சன். (அது மட்டும் தான் நான் செய்தது.) அண்ணா என்னண்டால் அந்தக் கட்டுரையை நான் எழுதினதா நினைச்சுட்டார். என்னவோ நீ சாவகச்சேரியைக் கட்டியெழுப்பலாம் எண்ட மாதிரி ஒரு ரிப்ளை இங்கிலீஸில போட்டிருந்தார்.
அட உங்களுக்கு அந்தக் கட்டியெழுப்புற கதை தெரியாது என்ன?
அது என்ன எண்டால் எங்கட ஓ/ல் றிசல்ற் வந்த மூட்டம் எனக்கும் என்னோட ஃபிரண்டுக்கும் டென் ஏ. உதயனாலயோ வலம்புரியாலயோ பேட்டி எடுக்க வந்தவங்கள். ரெண்டு கேள்வி தான் கேட்டவை. என்ன ஏ/ல் படிக்கிறீர்,
என்ன மாதிரிப் படிச்சீர் எண்டு.
பிறகு பார்த்தா பேப்பரில நாங்கள் சொல்லாத எல்லாம் போட்டிருக்கினம். அந்தப் பிள்ளை ஒரு இஞ்சினியரா வந்து சாவகச்சேரியைக் கட்டியெழுப்புவன் எண்டு சொன்ன மாதிரி. எனக்கும் ஏதோ போட்டிருந்தவங்கள். மறந்திட்டுது.
எங்கட ஸ்கூலில 10 பேருக்கு டென் ஏ. ஆனா எங்கட ரெண்டு பேரின்ர பேட்டி (இல்லைங்க அது புனை கதை) பற்றி அனல் பறந்தது. காலப் போக்கில அந்தப் பிள்ளையின்ர பேருக்குக் கீழ வந்ததை எனக்கு சொல்லத் தொடங்கிட்டினம். அது தாங்க. சாவகச்சேரியைக் கட்டியெழுப்புற கதை.
அது நடந்தது 2007. அதைக் கூட ஞாபகம் வச்சிருந்து அண்ணா வதைச்சார் பாருங்க. தெய்வமே………..நீங்க எங்கயோ போயிட்டீங்க.
அதுக்குள்ள 2011 பிறந்திச்சு. அதுக்கு எங்கட நண்பன் ஒருத்தன் ஒரு இங்கிலீஸ் விஸ் அனுப்பினவன். அந்த எருமை அதுக்கு அனுப்பினதை சரியா வாசியாமல் எனக்கு அனுப்பி இருக்கு. நான் அண்ணாமாரின்ர கட்டளைக்கு இணங்க இன்றைய போஸ்ற் நாயகனிற்கும் அனுப்பினன். நாலைஞ்சு மெஸேஜ். றண்டமா அனுப்பினன்.(சீனியர்ஸிற்கு இங்கிலீஸில மெசேஜ் அனுப்பக் கூடாதாம். அது வேற கதை)அதில வில்லங்கம் பிடிச்ச மெஸேஜ் அண்ணாவுக்கு போயிட்டு. அண்ணா அதிஸ்டசாலி.
அண்ணா அதுக்கு தாங்ஸ் & சேம் டூ யு போட்டிட்டு விடுவம் எண்டு இல்லை. அதை வாசிச்சுப் பாத்திட்டு, எடுத்து விளக்கம் கேட்டார். அதுக்குப் பிறகு தான் நானே அதை வாசிச்சுப் பாத்தன். கறுமம். குழந்தை குட்டிகளோட புன்னகையா இந்த வருசம் கழியணும் எண்ட மாதிரி அந்த விஸ் இருந்திச்சு. ஐயோ…….
இப்ப நான் சமாளிக்கோணும். என்ன சொல்லுறது.
நான் பாடன் எண்டுறதுக்கு பாடேன் எண்டு அர்த்தம் சொன்ன சந்தானத்துக்கு ஒரு படி மேல போய் அதுக்கு புது விளக்கம் சொன்னன்.
”குழந்தையளின்ர புன்னகை கள்ளங்கபடம் அற்றது தானே அண்ணா. அது மாதிரி இருக்கோணும் எண்டு இருக்கு”
அவருக்கு அர்த்தம் விளங்காமலில்லை. ஏதோ என் நல்ல காலம். நல்ல மூடில் இருந்தார் போலும். கடவுள் காத்தார்.
பிறகொரு நாள் எடுத்து எந்த எந்த சேர் மாரிட்ட என்ன என்ன பாடம் படிச்சாய் ஆர் நல்லாப் படிப்பிப்பினம் எண்டு கேட்டு அதுக்குள்ள கூட வதைச்சார். (அண்ணாக்கு சகோதரங்கள் படிக்கினம் போல. ஏன் அண்ணா… நீங்க படிச்ச சேர் மாரிட்டயே விடலாமே)
எனக்கு சேர் மார், ரீச்சர்மார் பற்றிக் கூடாமக் கதைக்கிறது, கொமன்ற் பண்ணுறது பிடிக்காதுன்னு சொன்னன். விட்டிட்டார். அப்புறம் அட்வைஸ்.
”நான் உன்ன வதைக்கணும் எண்டு கதைக்கல. நீ யாரோடயும் மரியாதையாக் கதைக்கிறேல்ல. அப்பிடிப் பழகாத…..” எண்ட மாதிரி. (இதைத் தாம்பா எல்லாரும் சொல்றீங்க) இதுக்கு நீங்க வதைச்சதே தேவலாம்.
அடுத்த முறை விசுவாமித்திர முனிவர் அண்ணாட வதை வெரி ஸாறி கதை சொல்றேன். அப்ப வாறனுங்கோ.
