பெருந்தன்மை காட்டி என்முன்
விஸ்வருபம் எடுத்து நின்றாய்
சிறுவனாய் நான்
வாய் பிளந்து போய்
என்னொளி குன்றி
ஸ்தம்பித்து நிற்க
கடலாய் மாறி என்னை நீ
உனக்குள் இழுக்க
அஸ்தமித்துப் போனேன் நான்
அலைகடலுக்குள் ஆதவனாய்
மீண்டும் எழுந்தேன்
அதிக பிரகாசத்துடன்
உனக்குள் நான்
மீண்டும் மீண்டும் தொலைவதும்
மீண்டு பின்பு எழுவதும்
தொடர்ந்து நடப்பது தான்
காலத்தின் நியதியும்
என் காதலின் தேவையும்
