ஒரு முறை லெக்சர்ஸ் டைம் கறண்ட் நிண்டு போச்சு... ஃபான் சுத்தலை... நிறைய ஆக்கள் வேறை... யன்னல் எல்லாம் பூட்டியா... நான் மயங்கி விழுந்துட்டன்...
நீங்க எப்பவாச்சும் மயங்கி விழுந்திருக்கீங்களா? அது ஒரு தனி உணர்வு... அனுபவிக்காதவனுக்கு சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியாது... காத்தில பறக்குற மாதிரி ஜாலியான ஃபீலிங் ஏற்படும்... வீட்டில இருக்குற மாதிரி உள்ளுக்க தோணும்...
எனக்குத் தெரிஞ்சு அது மூண்டாவது தரம் நான் மயங்கி விழுந்தது....
ஃபெஸ்ஸ் ரைம் நாலு வயசு இருக்கும் போது தம்பியோட கடலைக்கு அடிபட்டு அப்பா அடிச்சு மயங்கினது... அப்புறம் ஒன்பது வயசில ஸ்கூலில ஊசி போட்டு மேசையில படுத்திருந்து மயங்கி விழுந்தன்... அப்ப விழப் போறன் எண்டுறதே தெரியா... திடீர்னு பாத்தா என் கை கால் எல்லாம் ஏதோ இடைஞ்சலில இருக்குறது தெரிஞ்சுது.... பாத்தா மிஸ் ஓடி வாறா... மீரா என்னாச்சு எண்டு கொண்டு....
அப்புறம் பத்தொன்பது வயசில களுத்துறைல ட்ரெயினிங் எண்ட பேரில லெக்சர்ஸ் எடுத்தே என்னை சாகடிக்கப் பாத்திருக்காங்க.... அங்ங்ங்ங்ங்..
என்னையத் தூக்கிட்டுப் போறாங்க துஸாரி அக்காவும் மிஸஸ் வியகொட உம்...தண்ணி மூஞ்சிக்கு அடிச்சு நான் முழிச்சிட்டன்.... பட்.. பொலிஸ் ட்ரக் இல ஏத்திட்டு மிஸஸ் வியகொட இன்ர மடியில நான் தலை வைச்சுப் படுத்திருக்கன்...
ட்ரக் களுத்துறை ஹொஸ்பிட்டல் போச்சுது... ரொம்பத்தூரம்... ட்ரக் நிண்டுது... டிக்கெட் எல்லாம் எடுத்து என்னைய ட்ரொலியில இருத்தி தள்ளிட்டுப் போறாங்க...
‘எருமை மாடுகளே எனக்கு ஒண்டும் இல்ல...’
ஒரு கதை இருக்கு... டொக்டர் ஒரு பேசன்ற் செத்திட்டான்னு போஸ்மாட்டத்துக்காக அனுப்பிட்டார்... அவனை வைச்சுத் தள்ளிட்டுப் போகும்போது அவன் எழும்பி என்னை எதுக்காக கூட்டிப் போறீங்க எண்டு கேட்க போஸ்மாட்டத்துக்கு எண்டு சொல்ல நான் இன்னும் சாகல எண்டு பேசன்ற் கத்த “இவ்வளவு படிச்ச டாக்டர் சொல்லிட்டார்... நீ செத்திட்டாய் எண்டு... நீ என்ன கதையா விடுறாய் ” எண்டு அமத்தின கதை மாதிரித் தான் ஆகும்...
நான் பேசாம இருந்தன்...
லேடி டொக்டர் வந்தா... என்னையப் போட்டு அமத்துறா...
வலிக்கலை... பட் கண்ட இடத்தில அமத்துறாளே... இதுக்கு முகமாலை பொடி செக்கிங் தேவலாம்னு இருந்திச்சு...
‘அடி கிராதகி விடு.. எனக்கு ஒண்டும் இல்லை’
அப்பிடின்னு கத்தணும் போலவே இருக்கு...
வலிக்குதான்னு இங்கிலீஸில கேட்டா... இல்லை எண்டன்..
அப்புறம், இப்பிடி அடிக்கடி வாறதா? வலிப்பு இருக்கா? அது இருக்கா? இது இருக்கா எண்டு வதைக்குறாங்க... ஐயோ ... நான் என்ன வியாதிக் கூடா? மயங்கி விழுந்ததெல்லாம் ஒரு தப்பா?
விடுங்க என்னைய எண்டு இந்தியன் படத்தில ஒட்டகத்திட்ட கடி வாங்கி ஹொஸ்பிட்டல கிடந்து கவுண்டமணி சொல்லுற மாதிரி எனக்கு சொல்ல வருது...
கையில குத்தி ரத்தம் எடுத்தாங்க.. பிளட் செக் பண்ணணும்... டெங்கோ தெரியாது... இப்ப எனக்கு லைற்றா கிண் எண்டிச்சு.... எல்லாக் கடவுளையும் வேண்டத் தொடங்கினன்...
ஹொஸ்பிட்டலிலை நிற்க முடியுமா? நான் தனிய நிற்கத் தேவலை... மிஸஸ் வியகொடஅல்லது துஸாரி அக்கா நிற்பினம்.... பொலிஸுக்கு தெரியும்.. எனக்கு ஏதாச்சும் ஒண்டு எண்டா அவை தான் பதில் சொல்லணும் எண்டு... கூட ஒருத்தங்க நிற்குறாங்க எண்டுறதுக்காக ஹொஸ்பிட்டலில என்னால நிற்க முடியாது...
காலமை பத்துமணி அப்பிடி மயங்கி விழுந்திருப்பன்... லேற் ஆகும்.. இரவு ஹொஸ்பிட்டலிலை வாட்டில மறிச்சிடுவாங்க எண்ட மாதிரி அந்த லேடி டொக்டர் சொன்னாப் போல துஸாரி அக்கா என்ர உடுப்புகளையும் சாப்பாட்டையும் எடுக்கப் போயிட்டா டோமிற்கு....
‘அக்கா சொன்னாக் கேளுங்க.... உடுப்பு எல்லாம் தோய்ச்சுப் போட்டுக் கொடில கிடக்கு... எது எது என்ர உடுப்பு எண்டு ரெண்டுநாள் கழிச்சுக் கேட்டா எனக்கே மறந்திடும்.... இதுக்காக பொலிஸ் நாயெல்லாம் வைச்சு மோப்பம் பிடிச்சா பாக்கப் போறீங்க....’
இதெல்லாம் வெளிய சொல்லாட்டிக்கும் உள்ளுக்க நான் நினைச்சுக் கொண்டன்...
அவ வர லேற் ஆகுது எண்டு மிஸஸ் வியகொட எனக்கு கடையில சாப்பாடு வாங்கித் தாறன் எண்டு கடைக்குப் போயிட்டா.. என்னை ஒரு பேசன்ற் மாதிரி ஒரு பெட்டில விட்டுட்டாங்க...
முன்னால எமேஜன்சி கேஸ் எண்ட றூம்.. எச்சில் இறங்க மாட்டேங்குது... டெங்குன்னுட்டாங்க எண்டா... இனி மேல் அம்மா சொன்னமாதிரி நுளம்பு வலை இல்லாமப் படுக்க மாட்டேன்... கடவுளே எனக்கு டெங்கா இருக்கக் கூடா.... நான் இண்டைக்கே டோம் போயிடணும்.... இந்த என்வெயாரென்மென்டைப் பாத்தே எனக்கு இல்லாத வருத்தம் வந்துடும்...
சுத்தி இருந்த வருத்தக்காரரைப் பாக்க வந்த அவங்கட சொந்தக்காரர் நல்லாத்தானே இருக்கு இந்தப் பொண்ணு.... இதுக்கு எதுக்கு இவ்வளவு பில்ட் அப் எண்டு பாக்குறாங்க... நிர்வாண உலகத்தில உடுப்புப் போட்டிருக்குறவன் மாதிரி பேசன்ற் மத்தியில சும்மா கிடந்த நான் வெக்கப் பட வேண்டியதாயிடிச்சு....
அதில ஒரு சிங்கள அம்மா எனக்குப் பக்கத்தில வந்து நீங்கள் என்ன இடம் எண்டா... அவ யாழ்ப்பாணத்தில இருந்தவவாம்.... அவக்கும் தமிழ் தெரியுமாம்.... அப்பிடின்னா எனக்கும் சிங்களம் தெரியுமே! ஒயாகே நம மொகக்த, வெலாவ கீயத எண்டு எங்களுக்கும் தெரியுமில்ல...
வீட்டில எப்ப பாரு தமிழ் பேசுறாங்க... அதெல்லாம் சந்தோசம் கிடையாது...ஆனாப் பாருங்க.. தெரியாத ஊரில முகம் தெரியாத மனிசங்களுக்கு முன்னாடி முழிக்கும் போது ஒரு ஆள் தமிழில பேசினா எப்பிடி இருக்கும்... செம பீலிங்...
அப்புறம் நானும் கொஞ்சம் தெத்தித் தெத்திக் கதைச்சன்... நான் சிங்களம் பேசுறது சின்னப் பிள்ளை பேசுறமாதிரி இருக்காம்... நீங்க மட்டும் என்னவாம்...
அப்புறம் பாத்தா ஒரு சூசைட் அட்டெம்ற் கேஸ் வருது... அந்தப் பொண்ணுக்கு செம கிழி விழுது...
மிஸஸ் வியகொட சாப்பாடு வாங்கப் போன இருபது நிமிசத்தில அந்த வாட் இல பாதிப் பேர் எனக்கு ஃபிரண்ட்ஸ் ஆயிட்டாங்க...
அதுக்குள்ள நேர்ஸ் வந்து கையில குத்தி குளுக்கோஸ் ஏத்திட்டுப் போயிட்டா... குளுக்கோஸ் காணாமத் தான் நான் மயங்கி விழுந்தனா எண்டு செக் பண்ண முன்னாடியே எனக்கு குளுக்கோஸ் ஏத்திட்டாங்க... அதை சொல்லி என்னை வீட்டுக்கு அனுப்ப பெரிய டாக்டர் வரணுமாம்... ஸபா... அவர் இண்டைக்கு வரலைன்னா நான் நாளைக்குத் தான் வீட்டுக்கு - நோ..ஓஓ -- டோமிற்குப் போகலாம்.... அப்புறமா நான் பெரிய டாக்டர் சீக்கிரம் வரணும் எண்டு வேற பிரார்த்திக்க ஆரம்பிச்சன்...
குளுக்கோஸ் ஏத்தினாக் குண்டா வந்திருவாங்களாமே.. என்னோட பள்ளித்தோழி ஒருமுறை சொன்ன ஞாபகம்.. ஐ அப்ப நான் குண்டாகிடுவனா? ஐய் ஜாலி... ஒல்லிக்குச்சி ஒல்லிக்குச்சி எண்டு என்ர தம்பி வயசுப் பெடியள் கூட நக்கலடிக்குதுகள்.. கேவலமா இருக்கு... ஹும்... பாரேன்... நான் குண்டாகுறன்...
ஆனா என்ன? குளுக்கோஸ் ஏத்தி என்ன பயன்? என் எண்ணம் மட்டும் ஈடேறவேயில்லை.... போங்கடா நீங்க ஏத்தினது குளுக்கோசே இல்லை... ஐ ஹேற் யூ..............
அப்புறம் மிஸஸ் வியகொட வந்தா... கையில சாப்பாட்டுப் பார்சல்... சொக்கலேற் கிறீம் கிறக்கர் பிஸ்கற்... ப்றஸ்.... பேஸ்ற்... சோடா எண்டு...
”சாப்பிடுங்க”
மிஸஸ் வியகொட இற்கு தமிழ் ஓரளவு தெரியும்....
“இல்ல... எனக்குப் பசிக்கல... என்னை எப்ப விடுவினம்?”
“பெரிய டொக்டர் வரணும்...”
”................”
துஸாரி அக்கா ஒரு மாதிரி என்ர அலுமாரிக்க இருந்த சூற்கேஸுக்க கொஞ்ச உடுப்பை டோம் பிள்ளையளிட்டக் கேட்டுப் பாத்து அவயள் தங்கட இல்லை எண்டதை அள்ளி வந்திருக்கா... அதுக்கு அவவைப் பாராட்டியே ஆகணும்... ஆனா அதுக்குள்ள ஒரு நாளுக்குப் போடுற ட்ரெஸ்ஸஸின்ர காமினேசன் பிழை... அவவை ஏசவும் முடியாது... குறைப்பட்டுக்கவும் முடியாது... தேவலை எண்டு கலகலப்பு மசாலாக்கஃபே இல தூக்கிப் போட்ட பேஸை எடுத்துக் கொண்டந்து குடுத்துட்டு தான் முதலாளியை மாட்டி விட்டுட்டனே எண்ட மாட்டர் கூட தெரியாம வாலை ஆட்டுற அந்த கூகிள் நாய்க்குட்டி மாதிரி அவ என்னைப் பரிதாபமாப் பாக்குறா... முகத்தில முத்துமுத்தா வேர்வைத்துளிகள்.... பாவம்... அவக்கு என்ன தலையெழுத்தா? என்ர உடுப்பைத் தேடி எடுத்து வரணும்னு... நான் கேளாமலே எனக்குத் தேவை எண்டு இதை செய்திருக்கா... நான் புன்னகைச்சுக் கொண்டே தாங்ஸ் சொன்னன்... அவட முகத்தில திருப்தி... இது போதும் எனக்கு இது போதுமே.. வேறென்ன வேண்டும்.... (டோன்ற் மிஸ் அண்டஸ்ராண்ட்... றைற்...)
அவவும் சாப்பாடு கொண்டந்திருக்கா..
ரெண்டு பார்சலும் தொடுபடாமல் கிடக்கு.. ரெண்டில எதைத் தொட்டாலும் மற்றப் பாசலைக் கொண்டு வந்தவங்க மனம் ஒரு மாதிரி ஆயிடுமே...
துஸாரி அக்கா போயிட்டா... மிஸஸ் வியகொட இருக்குறா... நான் அவட பாசலை எடுத்து சாப்பிட்டன்...
அவக்கும் திருப்தி... விளையாட்டுக்குக் கூட ஏன் தெரியாமக் கூட நான் யாரையும் காயப்படுத்தக் கூடாது.... இவர்கள் யார்? இவர்களுக்கும் எனக்கும் என்ன உறவு? நோய் ஒண்டுமே இல்லாத எனக்காக ஏன் இப்படித் துடிக்கிறார்கள்?
எனக்கு ஏதாச்சும் ஒண்டு எண்டா மேலிடத்தில் ஏசுவார்கள் என்று என் புத்தி சொன்னது.... இல்லை என்று என் மனம் சொன்னது... என் துவேசம் பெரும்பாலும் கரைந்து போனாலும் ஒரு மூலையில் கொஞ்சம் எஞ்சிக் கொண்டு நான் பிடித்த முயலுக்கு மூன்றுகால் என்று முரண்டுபிடிக்கத்தான் செய்தது....
நாலு மணி இருக்கும்.. என் பிரார்த்தனை வீண்போகவில்லை... பெரிய டொக்டர் வந்தார்...
அவர் ஒரு தமிழன்... ஒரு சிங்கள ஏரியாவில ஒரு தமிழ் ஆள் பெரிய டொக்டர்... நினைக்கவே பெருமையா இருந்திச்சு... அதுவும் தான் தென்மராட்சி எண்டார் பாருங்க... அட.. அட.. அட... அவரை நினைக்கும் போது எனக்கே பெருமையா இருக்கே அவரின்ர அம்மாக்கு எவ்வளவு பெருமையா இருக்கும்.... நாம எல்லாம் என்ன ஆணி புடுங்கினாலும் அப்பிடி ஒரு பெருமை வருமா என்ன?
குளுக்கோஸ் பர்சன்டேஜ் சடினாக் குறைஞ்சிட்டாம்.. அவ்வளவு தான் எண்டு இங்கிலீஸில நேர்ஸிற்கு சொல்லிட்டு என்னைப் பயமுறுத்துறாராம்...
”நீர் இண்டைக்கு வீட்ட போகேலாது... வீட்ட போகணும் எண்டா எனக்கு என்ன ஆனாலும் நான் தான் பொறுப்பு எண்டு எழுதி சைன் வைச்சுத் தாரும்....”
”ஓம்” எண்டு சொல்லிட்டு நான் சிரிச்சிட்டு சொன்னன்...
“எனக்கும் இங்கிலீஸ் விளங்கும் சேர்... குளுக்கோஸ் லெவல் எண்பது ஆயிருக்கு... அதான் மயங்கி விழுந்திருக்கன்... இப்ப குளுக்கோஸ் ஏத்தியாச்சுத் தானே... நேர்ஸ் செக் பண்ணினவா... அதப் பாத்திட்டு என்னைப் போகவிடுங்கோ” எண்டு டொக்டருக்கே நான் பாடம் எடுக்கத் தொடங்கினன்...
அவர் அப்பிடியே சாக் ஆயிட்டார்....
“தென்மராட்சிப் பிள்ளையளுக்கு இப்பிடி எல்லாம் கதைக்கத் தெரியுமா?”
எண்டு கேட்கிறார்...
பிறகு என்னைப் போகலாம் எண்டு சொன்னதும் மிஸஸ் வியகொட போன் பண்ணி வரச்சொல்லி ட்ரக் வந்திச்சு... வெற்றிப் புன்னகையோட பொலிஸ் ட்ரக்கில ஏறி அஞ்சு அரை மணிக்குப் போய் பொலிஸ் ஸ்கூலில எங்கட டோமில இறங்கினன்...
ஃபிரண்ட்ஸ் எல்லாரும் ஈவினிங் கேமில இருந்தினம்... அவயளும் ஓடி வந்து என்ன எண்டு கேட்க ”ஒண்டுமில்லை... குளுக்கோஸ் ஏத்தினாங்க” எண்டு முடிச்சன்...
எல்லாரும் என்னை ஏதோ மரணவாசல் மட்டும் போய் தப்பி வந்தமாதிரியே பாக்கினம்....
ஆறரை மணி அப்பிடி எல்லாரும் ஏதோ லெக்ஸர்ஸ் போயிட்டாங்க.... நான் போகலை... அண்டைக்கு என்னை டிஸ்ரப் பண்ண மாட்டினமாம்.... (அதுக்குப் பிறகும் எனக்குக் கொஞ்சமாக் கால் வலிச்சாலே இருக்க சொல்லிடுவினம்... அது வேறகதை....)
மிஸஸ் வியகொட வாங்கின எல்லா சாமானும் (சாப்பாட்டுப் பாசல் தவிர) அப்பிடியே இருந்திச்சு... அவட்டக் கொண்டு போய்க் கொடுத்தன்...
“இந்தாங்க மிஸ் தாங்ஸ்...”
“உனக்குத் தான்...”
”இல்லை.. நான் தான் வந்துட்டனே.... இதை நீங்க சாப்பிடுங்க... ”
“ஏன் நீ சாப்பிட இல்லை?”
“இது உங்கட காசு மிஸ்... அடுத்தவங்க காசில சாப்பிட்டா பாவம் எண்டு எங்க அம்மா சொல்லுவா...”
”என்ர பிள்ளை ஹொஸ்பிட்டல் எண்டா நான் வாங்குவன்... நீ எண்டா நான் வாங்குவன்... ஏன் நீ வித்தியாசம் செய்யுறாய்? நான் சிங்களம்.. நீ தமிழ் எண்டா... தமிழ் சிங்களம் வேற வேற இல்லை.. எல்லாம் ஒரு ரத்தம்...”
எனக்கு சுள்ளெண்டது... மிஞ்சிக் கிடந்த இனத்துவேசமும் அழிஞ்சு போச்சு.. இப்பவும் அவங்க அப்பிடி செய்தாங்க எண்டு சொல்லுவன்.. அது உண்மை.. ஆனா ஒரு தனி மனிதனை அவன் சிங்களவன் எண்டு அவன் எனக்கு எதுவும் செய்யாமலே வெறுப்பதில்லை....
இன்னமும் மிஸஸ் வியகொட இன்ர உருவம் எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு... அவக்கு அப்ப நாற்பத்தைந்து வயசாம்... பாத்தா அப்பிடி மதிக்க ஏலாது.... ரீசேட்டும் பொற்றமும் அடிச்சிட்டுத் துள்ளிட்டுத் திரிவா... ஒல்லியான தேகம்... நிறம் குறைவு... கட்டை... தலை பின்னி மடித்துக் கட்டி கிளிப் அடிச்சிருப்பா... எப்பவும் வெத்தில போட்ட வாய்... கண்களில் ஏதோ ஒரு சோகம்... எனக்கு சிங்கள இனத்தில ஒரு அம்மா இருந்து அவ எதையோ தொலைத்து விட்டது போல் இருந்தால் எப்படி இருக்குமோ அப்பிடி ஒரு தோற்றம்....!
மறக்கமுடியாத நாள் அது! அன்றைய நாளுக்கான என்னோட ஹீரோயின் அவ தான்... மிஸ் யூ மிஸ்!
No comments:
Post a Comment