என்ர மாமாமாரில ரெண்டு பேர் லொறி வைச்சிருக்கினம். ஒரு நாள் அவை வீட்ட வந்தினம். அப்ப எனக்கு ஏழு வயசு. தம்பிக்கு ஆறு. எங்க ரெண்டு பேரையும் லொறியில ட்ரைவர் சீற்றில இருத்திப் போட்டு வடிவுக்கு போட்டிருப்பினமே எல்.ஈ.டி. பல்ப் செற்றா… அதைப் போட்டுக் காட்டிச்சினம். எனக்குப் பயங்கரப் புழுகு. நான் அறிஞ்சு அப்ப தான் ஃபெஸ்ரா தலை கீழா எரியுற விளக்கைப் பார்த்தனான்.
பிறகு எங்கள அதுக்க விட்டிட்டு அவை அம்மம்மா வீட்ட போட்டினம். நான் சும்மா இருந்தனே? அவயள் வயர் தொடுத்தா மட்டும் தான் லைற்றுப் பத்துமா? நானும் தொடுத்தா என்ன? என்ர குறுக்கால போன புத்தி சும்மா இருக்கல. தம்பி அப்பவும் சொன்னான் வேணாம் வேணாம் எண்டு. நான் தான் கேட்கல.
“நீ சத்தம் போடாம இரு. உனக்குப் பயமாக்கிடந்தா இறங்கிப் போ. நானே உன்னை இறக்கி விடுறன்”. அவன் இறங்கேல்லை. சத்தமும் போடலை. நான் என்ன வயரைத் தொடுத்தனோ தெரியாது. லொறி ஸ்ராட் ஆயிட்டுது.
கத்தவும் விருப்பம் இல்லை. தம்பி நிற்கிறான். மானக்கேடு. உள்ளுக்க பயமாக் கிடந்தாலும் வெளிய காட்டக் கூடாது. தற்சமயம் லொறி வெளிக்கிட்டு எங்கயாச்சும் போய் மோதினா……….அதுவும் நேர போஸ்ற் கட்ட வேற? கிளிஞ்சுது. தம்பியை இறக்கி விட்டிருக்கலாம். எனக்கு அவன்ர முகத்தைப் பார்க்கவே பயமாக் கிடந்தது. நம்ம முகரையைப் பேர்த்திடுவானோ? கடவுளே! இதுக்கு போஸ்ற் கட்டயே தேவலாம்.
அரைமணிநேர மனப் போராட்டம். இன்ஜின் சத்தம் தவிர எந்த சத்தமும் இல்லை. இந்த நேரம் பார்த்து எல்லாம் எங்க போய்த் துலைஞ்சுதுகளோ தெரியாது.
மாமா வந்தார். வயரைக் கழட்டிட்டு சரியாக் கனக்ற் பண்ண சொல்லித் தந்தார். நான் இறங்கினன். என்ர முகத்தில ஈயாடேல்ல. தம்பி முகத்தில சிரிப்பு.
அண்டைக்கு விட்டது தான். இண்டைக்கு வரைக்கும் போன் சார்ஜ் போடுற எண்டால் கூட சுவிற்சை நிப்பாட்டிட்டுத் தான் போடுவன். அண்டைக்கு அந்த வயரைத் தொடுக்க வேணாம் எண்ட தம்பி, ரீவியை நிப்பாட்டாமல் பிடுங்கி எறிஞ்சு போட்டு சார்ஜ் போடுறான். முழுப்படியாக் கிடக்குற றேடியோவைப் பிரிச்சு பாட்ஸ்ஸைப் பிரிச்சுப் போட்டிட்டு, மறுபடியும் மூடி வைக்க அது பாடுது. என்ன வாழ்க்கைடா இது?
No comments:
Post a Comment